Syndrom DDA i DDD

DDA DDD – Co to jest?

Terapia DDA (dorosłe dzieci alkoholików) może mieć charakter zarówno indywidualnych spotkań, jak i samopomocowych grup wsparcia. Proces terapeutyczny jest prowadzony z myślą o osobach dorastających w rodzinach dysfunkcyjnych (syndrom DDD), gdzie jeden lub oboje rodziców nadużywało alkoholu / było alkoholikiem. Terapie dedykowane są więc dorosłym Pacjentom, którzy nie otrzymali wsparcia i miłości ze strony rodzica. O ile organizm na skutek tych wydarzeń wykształcił cechy ułatwiające egzystowanie i adaptowanie się do trudnych warunków, o tyle nierzadko pozostał z wieloma ranami i nieprzepracowanymi traumami, które odbijają się echem w życiu dorosłym.

Terapia dla dzieci alkoholików ma w założeniu nieść wsparcie, zrozumienie i konkretne narzędzia, które pomogą przepracować przeszłość. Oprócz spotkań indywidualnych stosowana jest także terapia grupowa DDA, która opiera się na łączeniu podobnych doświadczeń i wymianie spostrzeżeń.

Człowiek jest zbudowany z doświadczeń i emocji – również tych, które pojawiły się w dzieciństwie. Jeśli więc w pierwszym etapie życia Pacjent otoczony był miłością, wsparciem, troską i poczuciem bezpieczeństwa, najpewniej wykaże się mniejszą skłonnością do zaburzeń w życiu dorosłym. Jeśli jednak tego nie zaznał, może odczuwać lawinę silnych emocji, które mają wpływ na osobowość, relacje i życie zawodowe. To właśnie opisuje tzw. syndrom DDD (Dorosłe Dzieci z rodzin Dysfunkcyjnych).

Pod mianem dysfunkcji nie mamy na myśli wyłącznie używek czy nałogów. Tak naprawdę to jedynie szczyt góry lodowej, na którą składają się oziębłość, oschłość emocjonalna, narcystyczne zachowania opiekunów, zachowania agresywne, nieleczone schorzenia itd. W tym ujęciu rodzina dysfunkcyjna to taka, która nie spełniała swojej funkcji i nie dawała dziecku tego, czego potrzebowało. Tak powstałe rany są na tyle głębokie i trwałe, że pozostają z Pacjentem przez wiele, długich lat. Wszelkie problemy relacyjne, zaburzenia, a także silne emocje (tj. poczucie niesprawiedliwości) mogą być pokłosiem wczesnych lat opartych na strachu, samotności, uzależnień i chłodu.

Psychoterapia DDA ma na celu poradzić sobie z wieloma trudnościami. Mowa to m.in. trudnościach komunikacyjnych i relacyjnych, problemach związanych z odczuwaniem radości i nieumiejętności budowania długoterminowych związków.

Psychoterapia dorosłych dzieci alkoholików – dla kogo?

Psychoterapia DDA nie jest dedykowana każdemu dziecku alkoholika. Proponuje się ją wyłącznie dorosłym, którzy nie radzą sobie z przeszłością i piętnem trudnego dzieciństwa. Wskazaniem do skorzystania z pomocy psychoterapeuty są problemy emocjonalne, odczuwanie pustki i smutku, pesymizm, nawracający wstyd, niska samoocena, rozkojarzenie, wycofanie, lęki i różnorodne objawy somatyczne, które utrudniają codzienne funkcjonowanie. 

Kiedy konieczna jest terapia dorosłego dziecka z rodziny dysfunkcyjnej?

Rodzina dysfunkcyjna może pozornie wydawać się zwyczajną i kochającą. Nierzadko problem jest na tyle głęboki i zamknięty, że trudno go dostrzec. Dlatego też wielu Pacjentów nie zdaje sobie sprawy, że syndrom DDD go dotyczy.

W rzeczywistości bowiem w rodzinach dysfunkcyjnych dochodzi do szeregu problemów, tj. brak poczucia miłości i bezpieczeństwa. Sztywne reguły, krzywdzące zachowania, niezrozumiałe sytuacje – to wszystko uruchamia lawinę objawów, które odczuwamy w życiu dorosłym. Jeśli więc Pacjent nie radzi sobie ze swoją emocjonalnością, ma poczucie krzywdy i żalu, nie rozumie zależności i zaczyna powielać błędy swoich rodziców. Terapia dorosłego dziecka z rodziny dysfunkcyjnej jest jedną drogą ku leczeniu i uzyskaniu równowagi.

DDD objawy – jakie występują?

Syndrom Dorosłego Dziecka z rodziny Dysfunkcyjnej może objawiać się wieloma, różnorodnymi objawami. Nierzadko na pierwszy rzut oka są one kompletnie niewidoczne, a Pacjent nie zdaje sobie sprawy, że jego zachowania to owoc dysfunkcji rodzinnych. Zwykle jest to wielopokoleniowa tragedia, ukrywana przed sobą i światem zewnętrznym. 

Dorosłe dziecko z rodziny dysfunkcyjnej nieświadomie powiela nieprawidłowe wzorce i często nie widzi problemów w swoich zachowaniach. Zdarza się więc, że impulsem dla terapii są inne osoby bliskie, które zauważają niepokojące schematy. Cechy DDA i DDD to:

• niska samoocena, 
• brak zaufania do innych i do świata, 
• problemy z podtrzymywaniem relacji, 
• brak kompetencji rodzicielskich, 
• obniżony nastrój, tendencja do zamartwiania się, 
• lęk i niechęć przed intymnością,
• strach przed popełnieniem błędu, 
• perfekcjonizm, 
• strach przed odpowiedzialnością, 
• problem z nazywaniem i wyrażaniem swoich emocji, 
• silna potrzeba samodzielności. 

Jak wygląda terapia dorosłego dziecka z rodziny dysfunkcyjnej?

Podstawą terapii jest stworzenie bezpiecznej przestrzeni, która zachęci do otwartości i szczerości. Terapia dorosłego dziecka z rodziny dysfunkcyjnej bazuje na nazwaniu obecnego stanu i identyfikację aktualnych potrzeb. Rolą psychoterapeuty jest pomóc Pacjentowi w opowiedzeniu trudnej dla niego historii. Wprowadzenie konkretnych metod terapeutycznych naprowadza na kluczowe obszary dzieciństwa, a następnie pomaga zbudować nowe schematy, dzięki którym Pacjent lepiej zrozumie siebie i swoje emocje.

Leczenie syndromu DDA

Leczenie DDA opiera się głównie na terapii indywidualnej, która bazuje na cyklicznych rozmowach z psychoterapeutą. Podczas tych spotkań specjaliści ze Spokojnej Głowy pomagają uporządkować doświadczenia, przepracować je, a następnie spojrzeć na nie za pomocą konkretnych metod terapeutycznych. Dzięki temu Pacjent lepiej zarządza swoimi emocjami i może ruszyć dalej, bez nieustannego rozpatrywania przeszłości.

Syndrom DDA – leczenie często przybrać może formę terapii grupowej. To wtedy pod kierunkiem terapeuty Pacjenci dzielą się swoimi przeżyciami i problemami, otrzymując informacje zwrotne od wszystkich uczestników. Poczucie przynależności, ale także świadomość wsparcia pomaga się otworzyć i opowiedzieć o historiach, które jednocześnie w różny oraz podobny sposób wpłynęły na życie każdego członka grupy.

Psycholog DDA i DDD pomoże Ci przepracować przeszłość i otworzyć się na przyszłość bez strachu i poczucia wstydu.