Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD) należą do grupy zaburzeń psychicznych, podczas których Pacjent odczuwa silną potrzeby powtarzania pewnych, konkretnych czynności. Zachowania te nazywamy „kompulsjami”, a nawracające myśli – „obsesjami”. Potrzeba uporczywego powtarzania jest na tyle duża, że Pacjent nie jest w stanie kontrolować swoich myśli i czynności. Wielokrotne działania utrudniają mu codzienne funkcjonowanie, odbijając się negatywnie na relacjach, pewności siebie i kwestiach zawodowych. Pozornie niegroźne działanie, tj. gromadzenie przedmiotów, nawracające czyszczenie i mycie rąk, może zajmować nawet kilka godzin, rozbijając harmonogram dnia i wywołując silne poczucie winy.
Obecnie zaburzenia obsesyjno-kompulsywne dzieli się na zaburzenia OCD z przewagą myśli obsesyjnych oraz zaburzenia OCD z przewagą czynności natrętnych. Oba te zaburzenia są znacznie bardziej nasilone, niż ma to miejsce w przypadku osobowości anankastycznej, która charakteryzuje się przesadną dokładnością, ostrożnością i nadmierną skrupulatnością.
Zespół obsesyjno kompulsywny
Co ważne — większość Pacjentów zdaje sobie sprawę, że ich zachowania nie mają sensu. Dlatego też tak ważne jest szukanie pomocy u specjalistów, którzy wprowadzą efektywne leczenie natręctw.
Objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych
Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne polegają na nawarstwianiu się objawów, które nawzajem się napędzają. Powstałe lęki wywołują objawy, które ponownie nasilają lęk, wpływający na kolejne objawy. Dlatego też terapia nerwicy natręctw powinna być długofalowa, oparta na stałej współpracy z psychoterapeutą.
W kontaktach interpersonalnych zaburzenia kompulsywne objawiają się perfekcjonizmem, egocentryzmem, a także skłonnościami do uzależnień. Wraz z tym pojawiają się:
- objawy somatyczne, tj. napięciowy ból głowy, zawroty głowy, drżenie kończyn, zaburzenia seksualne,
- zaburzenia w zakresie funkcji poznawczych, tj. natrętne myślenie, natręctwa ruchowe, zaburzenia pamięci i koncentracji,
- utracone poczucie kontroli, złe myśli,
- tendencja do nadużywania substancji psychoaktywnych,
- zaburzenia emocjonalne – tj. fobie, nagłe napady lęku, apatia, brak motywacji, przygnębienie,
- inne – tj. zaburzenia snu.
Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne — leczenie natrętnych myśli
Leczenie natręctw w dużej mierze sprowadzane jest do psychoterapii. Ta nastawiona jest przede wszystkim na zmianę zachowania, na próbę zinterpretowania objawów, a także na zrozumienie bodźców lękotwórczych. Z czasem terapia pomaga przerwać mechanizm. Przerwanie takiego błędnego koła bywa więc kluczowe, aby załagodzić, a następnie całkowicie pożegnać objawy OCD.
W niektórych przypadkach leczenie natręctw wspomagane jest farmakoterapią, która stosowana jest w ramach leczenia objawowego. Należy ją bowiem traktować jako doraźne uzupełnienie psychoterapii.